ႏိုင္ငံေရးေဘာဂေဗဒ၏အႏိုင္က်င့္မႈ ပါေမာကၡ ဒန္နီရိုးဒရစ္ translated by khin maung nyo economist

by Khin Maung Nyo on Friday, 22 February 2013 at 08:50 ·

ေဘာဂေဗဒပညာရွင္ေတြက ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္ႏွင့္ ခပ္ခြာခြာေနခဲ့ သည့္ ေခတ္တစ္ေခတ္ ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ေဘာဂေဗဒပညာရွင္ (သုိ႔) စီးပြားေရးပညာရွင္ေတြ၏ အလုပ္သည္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးအေဆာက္အအုံမ်ားမည္သုိ႔အလုပ္လုပ္သည္၊ မည္သည့္ အခါတြင္ မေအာင္မျမင္ျဖစ္ရသည္၊ စြမ္းရည္ျမင့္မားေစရန္အတြက္ မူဝါဒေတြ မည္သုိ႔ခ်မွတ္ေရးဆဲြရမည္တို႔ကုိေဖာ္ျပရန္သာျဖစ္သည္ဟု ႐ႈျမင္ခဲ့ၾက သည္။ စြမ္းရည္ျမင့္မားေရးႏွင့္ တန္းတူညီမွ်ေရးတို႔ကဲ့သုိ႔ေသာတစ္ခုခုကုိေရြးခ်ယ္ရမည့္ ကိစၥမ်ား၊ ရည္ရြယ္ ခ်က္အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖစ္ေနေသာကိစၥမ်ား၌  ဘာေတြရ၍ ဘာေတြစြန္႔လႊတ္လုိက္ရမည္ကုိေဖာ္ျပေဆြးေႏြးသည္။ လိုခ်င္ေသာစီးပြားေရးရလဒ္ေတြ ေပၚထြက္လာေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးႏုိင္မည့္ မူဝါဒေတြကုိ ၫႊန္းသည္။ ဝင္ေငြေတြ မည္သုိ႔မည္ပံု ျပန္လည္ခြဲေဝၾကမည္ ဆိုသည့္ကိစၥမ်ဳိးေတြကိုပါ ၫႊန္ျပေလ့ ရွိသည္။ ထိုအၾကံညဏ္ေတြကုိႏုိင္ငံေရးသမားေတြကလက္ခံခ်င္လွ်င္ လက္ခံ၊ လက္မခံခ်င္လွ်င္ စြန္႔ပစ္ႏုိင္သည္။ လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖာ္ရမည့္ကိစၥမွာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးနယ္ပယ္ကဝန္ထမ္းေတြ ဗ်ဴ႐ိုကရက္ေတြႏွင့္ သက္ဆုိင္သည္။

            ထုိ႔ေနာက္ အခ်ဳိ႕ေသာေဘာဂေဗဒပညာရွင္ေတြကပုိၿပီးရည္မွန္းခ်က္ႀကီးမားလာၾကသည္။ လြတ္လပ္ ေသာေစ်းကြက္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာအၾကံျပဳခ်က္အေတာ္မ်ားမ်ားကုိယခုထိမည္သူမွ် ဂ႐ုမစိုက္ၾကေသး။ ကုိယ္ေပးသည့္အၾကံေတြ အေတာ္ မ်ားမ်ားကုိဘယ္သူကမွ် ဂ႐ုမစိုက္ ေၾကာင္း၊ လက္ေတြ႕အေျခအေနကုိသေဘာေပါက္လာေသာအခါ ပ်ာယာခတ္ကုန္ၾကသည္။ ကုိယ္သံုးေန က် စိစစ္နည္း၊ ခဲြျခမ္းစိတ္ျဖာနည္းေတြကုိအသံုးျပဳ၍ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ၊ ဗ်ဴ႐ိုကရက္ေတြ၏ လုပ္ပံုကုိင္ပံုကုိေလ့လာရန္ ႀကဳိးစားအားထုတ္ လာၾကသည္။ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးအေဆာက္အအုံတစ္ခုတြင္ စားသံုးသူေတြ၊ ထုတ္လုပ္သူေတြ မည္သို႔ ဆံုး ျဖတ္ခ်က္ခ်ၾကသည္ဆုိသည့္သေဘာတရားကိုအေျခခံကာ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ပံုကုိင္ပံုေတြကုိစိစစ္ေလ့လာၾကသည္။ ထိုအခါ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြကုိမူဝါဒေတြ ခ်မွတ္ရာမွ ဝင္ေငြအမ်ားဆံုးရေအာင္ အားထုတ္သူေတြ၊ ထုတ္ လုပ္ေရာင္းခ်သူေတြလုိ ျမင္လာရသည္။ ႏုိင္ငံသားေတြကုိအက်ဳိးအျမတ္အမ်ားဆံုးရေအာင္ အားထုတ္ၾကေသာအုပ္စုေတြ မိမိတို႔၏ အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ ဝုိင္းဝန္းအားထုတ္ၾကေသာသူေတြအျဖစ္ ျမင္လာသည္။ ႏုိင္ငံေရးစနစ္ဆိုသည္မွာ ဆႏၵမဲေတြ၊ ႏုိင္ငံေရးၾသဇာေတြကုိစီးပြားေရးအက်ဳိးအျမတ္ေတြႏွင့္ ဖလွယ္ ေသာေစ်းကြက္တစ္ခုအျဖစ္ ႐ႈျမင္ လာၾကသည္။

            ဤသုိ႔ျဖင့္ ဆင္ျခင္တုံတရားျဖင့္ ေရြးခ်ယ္မႈျပဳလုပ္ျခင္း၊ ႏုိင္ငံေရးေဘာဂေဗဒဘာသာရပ္ႏွင့္ အျခားဆက္ႏြယ္ေနေသာသေဘာတရားေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးေပၚေပါက္လာသည္။ စီးပြားေရး႐ႈေထာင့္မွၾကည့္လွ်င္ အေၾကာင္းအက်ဳိးမညီညြတ္ေသာကိစၥေတြ အမ်ားႀကီးကုိ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကအဘယ့္ေၾကာင့္ ျပဳလုပ္ေနၾကေၾကာင္းရွင္းျပ ႏုိင္လာၾကသည္။ စီးပြားေရးျပႆနာအေတာ္ မ်ားမ်ားကုိေဆြးေႏြးသည့္ အခါ 'ကုိယ္က်ဳိးစီးပြား'' ဟူေသာေဝါ ဟာရကမပါမျဖစ္ ျဖစ္ေနသည္။

            တကယ္တမ္းမၿပဳိင္ဆုိင္ၾကဘဲလုပ္ငန္းစုအေတာ္မ်ားမ်ားကအျခားသူေတြ ဝင္လာလုိ႔မရေအာင္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ပိတ္ထားၾကသနည္း၊ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြကထိုအေျခအေနမွ အက်ဳိးအျမတ္ရွိမည့္သူမ်ား၏ အိတ္ေထာင္ထဲတြင္ ေရာက္ေနၾက၍ျဖစ္သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ အစိုးရက ႏုိင္ငံတကာကုန္သြယ္ေရးကုိပိတ္ပင္တားဆီးရသနည္း။ ထုိသုိ႔ ကုိယ္က်ဳိးစီးပြားကာကြယ္ေရး၏ အက်ဳိးေက်းဇူးကုိခံစားမည့္သူမ်ားမွာတစ္စုတစ္စည္းတည္းရွိေနၿပီး ႏုိင္ငံေရးၾသဇာႀကီးမားေသာသူမ်ား ျဖစ္ေနကာစားသံုးသူေတြကစုစုစည္းစည္းမရွိ၊ ျပန္႔က်ဲေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ စီးပြားေရးတိုးတက္မႈႏွင့္ ဖြံ႕ၿဖဳိးမႈရေစမည့္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြကုိ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြကအဘယ့္ေၾကာင့္ပိတ္ဆို႔ၾကသနည္း။ တိုးတက္မႈႏွင့္ ဖြံ႕ၿဖဳိးမႈကသူတို႔၏ ႏုိင္ငံေရးၾသဇာအာဏာကုိထိပါးမည္စိုး၍ျဖစ္သည္။ ဘ႑ာေရးအက်ပ္အတည္းမ်ားအဘယ့္ေၾကာင့္ ေပၚေပါက္ျဖစ္ ပြားလာရသနည္း။ ခံစရာရွိလွ်င္ အမ်ားျပည္သူကခံရမည့္ အလြန္အကြၽံ စြန္႔စားမႈမ်ားကုိဘဏ္ေတြက ျပဳလုပ္ႏုိင္ေစရန္ မူဝါဒခ်မွတ္သည့္ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကုိဘဏ္မ်ားကထိန္းခ်ဳပ္ထားႏုိင္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

            ကမၻာႀကီးကုိေျပာင္းလဲပစ္မည္ဆိုလွ်င္ ထိုအေျခအေနေတြကုိနားလည္ရန္လိုသည္။ ဤသံုးသပ္စိစစ္ပံုေတြေၾကာင့္ စီးပြားေရးႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးရလဒ္ေတြကုိပုိမိုနားလည္ေစရန္ အေထာက္အကူျဖစ္သည္။

            သုိ႔ေသာ္ ေျပာႏုိင္တာ၊ ျမင္ႏုိင္တာႏွင့္ လုပ္ႏုိင္တာမတူ။ ပုိၿပီးရွင္းျပႏုိင္ေသာ္လည္းပုိၿပီးေကာင္းေအာင္ လုပ္ႏုိင္သည့္ နယ္ပယ္ေတြကက်ဥ္းက်ဥ္းလာသည္။ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ား၏ အျပဳအမူကုိသူတို႔၏ ကုိယ္က်ဳိးစီးပြားကအဆံုးအျဖတ္ေပးသည္ဟုဆိုလွ်င္ ေဘာဂေဗဒပညာရွင္ေတြ ေပးသမွ် အၾကံေတြကုိနားဝင္ၾက ေတာ့မည္မဟုတ္ေပ။ လူမႈေရးသိပၸံဘာသာရပ္ေတြ တိုးတက္လာေလ၊ မူဝါဒဆုိင္ရာစိစစ္သံုးသပ္မႈေတြကအံမဝင္ေလျဖစ္လာသည္။

            ဤေနရာတြင္ သဘာဝသိပၸံႏွင့္ လူမႈသိပၸံတို႔ ကြာျခားျခင္းျဖစ္သည္။ သိပၸံပညာႏွင့္ အင္ဂ်င္နီယာပညာ၏ အဆက္အစပ္ကုိဥပမာျပဳၿပီး ၾကည့္ပါ။ သဘာဝ၏ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာဥပေဒသေတြကုိသိပၸံပညာကပုိၿပီးနားလည္သေဘာေပါက္လာေလ၊ အင္ဂ်င္နီယာေတြကပုိေကာင္းေသာတံတားေတြ၊ အေဆာက္အဦေတြကုိေဆာက္ႏုိင္ေလေလျဖစ္သည္။ သဘာဝသိပၸံ၏ တိုးတက္ျဖစ္ထြန္းမႈက ႐ုပ္ေလာကပတ္ဝန္းက်င္ကုိပံုသြင္းရာတြင္ အဟန္႔အတားအျဖစ္ အေထာက္အကူသာျဖစ္သည္။

            သုိ႔ေသာ္ ႏုိင္ငံေရးေဘာဂေဗဒ ႏွင့္ မူဝါဒစိစစ္သံုးသပ္မႈတို႔၏ ဆက္သြယ္ပံုမွာဤသုိ႔မဟုတ္ေပ။ ႏုိင္ငံေရးေဘာဂေဗဒတြင္ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ား၏ အျပဳအမူေတြကုိအဓိကထား၍ စဥ္းစားရာ ႏုိင္ငံေရးခဲြျခမ္းစိတ္ျဖာသူေတြကုိေဘးဖယ္ထားသည္။

            ႐ုပ္ေလာက၏သဘာဝကုိ ႐ူပေဗဒသမားေတြကရွင္းျပေသာသေဘာတရားေတြ ထုတ္႐ုံမွ်သာမက           ဘယ္လိုတံတားေတြ၊ အေဆာက္အဦးေတြ ေဆာက္သင့္သည္ကုိပါ အၾကံေပးပံုမ်ဳိးႏွင့္မတူေပ။ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းပင္ ဖြင့္စရာမလိုသည့္ ပံုစံမ်ဳိးမဟုတ္။

            လက္ေတြ႕တြင္ ႏုိင္ငံေရးေဘာဂေဗဒ၏ လက္ရွိအေျခခံမူေဘာင္၌ ယူဆခ်က္ေတြရွိသည္။ ထိုယူဆခ်က္ေတြကုိထုတ္ေျပာမထားေပ။ ႏုိင္ငံေရးစနစ္မ်ားလည္ပတ္ပံုႏွင့္ပတ္သက္၍ အေျခခံေသာသေဘာတရားေတြ ရွိေနသည္။ ထိုယူဆခ်က္ ေတြကုိထုတ္ျပလိုက္လွ်င္ ကုိယ္က်ဳိးစီးပြား၏ အေရးပါေသာအခန္းက႑ ေပ်ာက္သြားမည္။ မူဝါဒခ်မွတ္ပံု၊ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မႈႏွင့္ လူသားတို႔က ျပန္ၿပီးအသက္ဝင္လာမည္။

            သေဘာတရားမ်ားကနည္းလမ္းသံုးသြယ္ျဖင့္ အက်ဳိးစီးပြားမ်ားကုိ ျဖစ္ေစသည္။

            ပထမဦးစြာသေဘာတရားမ်ားကုိအေျခခံ၍ ထိပ္တန္းႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြကသူတို႔ကုိယ္သူတို႔ အဓိပၸာယ္သတ္မွတ္ၾက၊ ဖြင့္ဆိုၾကသည္။ သူတို႔ဘာသာသူတို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ခ်မွတ္ၾကသည္။ ေငြေၾကး၊ ဂုဏ္သိကၡာ၊ အဆင့္အတန္း၊ ၾကာရွည္ အာဏာရရွိမႈ၊ သုိ႔မဟုတ္ သမုိင္းအတင္ခံခ်င္ျခင္းဟူေသာရည္ရြယ္ခ်က္ေတြရွိသည္။ ထိုသေဘာတရားေတြ၊ ရည္မွန္းခ်က္ေတြအေပၚမူတည္ၿပီးလုပ္ပံုကုိင္ပံုေတြကုိေရြးခ်ယ္ၾက သည္။ လုပ္ပံုကုိင္ပံုေတြ ျဖစ္လာသည္။

            ဒုတိယအခ်က္အေနျဖင့္ သေဘာတရားေတြကထိုႏုိင္ငံေရးဇာတ္ေကာင္တို႔၏ ေလာကအျမင္၊ ေလာကႀကီးမည္သုိ႔လည္ပတ္လႈပ္ ရွားေနသည္ဟု ႐ႈျမင္မႈတို႔ကုိအဆံုးအျဖတ္ေပးသည္။ အစိုးရ၏ ေငြေၾကးသံုးစဲြကာစီးပြားေရးလႈံ႕ေဆာ္ရန္ အားထုတ္ႀကဳိးပမ္းမႈမ်ားသည္ စုစုေပါင္းဝယ္လိုအားကုိတိုးပြားေစကာေငြေဖာင္းပြမႈကုိသာ ျဖစ္ေစမည္ဟုအင္အားေကာင္းေသာစီးပြားေရးသမားေတြကအျခားေသာမူဝါဒေတြ ေပၚေပါက္လာေအာင္ အားေပးၾက၊ ႀကဳိးစားၾကသည္။ ဝင္ေငြလိုအပ္ေနေသာအစိုးရကအခြန္ေရွာင္မွာမပူ၊ အခြန္ မေရွာင္ႏုိင္ဟုတြက္လွ်င္ အခြန္ႏႈန္းခပ္နိမ့္နိမ့္သတ္မွတ္သည္။

            တတိယနည္းအရသေဘာတရားေတြ၊ အၾကံညဏ္ေတြက ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ မိမိတို႔ေဆာင္ရြက္ႏုိင္သည္ဟုယူဆေသာမဟာဗ်ဴဟာေတြကုိခ်မွတ္ေစသည္။ လက္ရွိအာဏာရေနသူေတြအတြက္ အာဏာျမဲေနေစရန္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္သည့္ နည္းလမ္းတစ္ခုမွာစီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြအားလံုးကို ႏွိပ္ကြပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ အျခားနည္းတစ္ခုမွာမိမိ၏ စီးပြားေရးအေျခခံေတြကုိ ျဖန္႔က်က္ထားၿပီးစီးပြားေရးဖြံ႕ၿဖဳိးမႈ ေပၚေပါက္လာေစရန္ အားေပးႏုိင္သည္။ စီးပြားေရးအခ်ိတ္အဆက္ေတြလုပ္ အုပ္စုေတြဖဲြ႕မည္၊ ႏုိင္ငံေတာ္ကဦးေဆာင္ကာစက္မႈလက္မႈထူေထာင္ေရးေတြလုပ္မည္။ သုိ႔မဟုတ္ သူတို႔ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြအေပၚ မူတည္ၿပီးအျခားမဟာဗ်ဴဟာအမ်ဳိးမ်ဳိးခ်မည္။ ျဖစ္ႏုိင္သည့္ မဟာဗ်ဴဟာေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးရေအာင္၊ မူဝါဒခ်မွတ္တတ္သူေတြ၊ ေခါင္းေဆာင္ေတြကေဆာင္ ရြက္တတ္ၾကသည္။ ေရြးခ်ယ္စရာမဟာဗ်ဴဟာေတြ မ်ားလာသည္ႏွင့္ အမွ် လုပ္ပံုကုိင္ပံုေတြ၊ ရလဒ္ေတြကလည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖစ္လာမည္။

            လြန္ခဲ့ေသာဆယ္စုႏွစ္မ်ားအတြင္းစီးပြားေရးစြမ္းေဆာင္ရည္ေတြ အလွည့္အေျပာင္းျဖစ္ခဲ့ရသည္မ်ားကုိအထက္ပါ အခ်က္ (၃) ခ်က္ က ရွင္းျပႏုိင္သည္။ ၁၉၆ဝ ျပည့္လြန္ ႏွစ္မ်ားကေတာင္ကုိရီးယား၊ ၁၉၇ဝ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားေနာက္ပုိင္းတြင္ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံတို႔၏ အေျပာင္းအလဲကုိအထက္ပါ အခ်က္ (၃) ခ်က္ျဖင့္ ရွင္းျပႏုိင္သည္။ ထုိႏွစ္ႏုိင္ငံစလံုးတြင္ ကုိရီးယားစီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီတို႔ကဲ့သုိ႔ေသာအျမစ္တြယ္ေနသည့္ အက်ဳိးစီးပြားေတြကအႏုိင္ရရွိခဲ့ၾကသည္။ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြ ျဖစ္ရသည္မွာ ႏုိင္ငံေရးပါဝါေတြ အေျပာင္းအလဲေၾကာင့္မဟုတ္။ မဟာဗ်ဴဟာသစ္ေတြေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အျမစ္တြယ္ေနေသာအက်ဳိးစီးပြားေတြ ထိခိုက္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္၍ စီးပြားေရးအေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္ရျခင္းမဟုတ္၊ ထိုအက်ဳိးစီးပြားေတြ ဆက္လက္ရယူႏုိင္ရန္ ကဲြျပားျခားနားေသာမဟာဗ်ဴဟာေတြကုိအသံုးျပဳျခင္းေၾကာင့္သာျဖစ္သည္။

            ႏုိင္ငံေရးေဘာဂေဗဒသည္ သံသယျဖစ္စရာမလိုေလာက္ေအာင္ အေရးပါဆဲျဖစ္သည္။ လက္ရွိအေျခအေနအတုိင္းမေျပာင္းမလဲရွိေနသည့္အတြက္ မည္သူေတြ အက်ဳိးရွိ၊ မည္သူေတြ နစ္နာသည္ကုိေသေသခ်ာခ်ာမသိလွ်င္ လက္ရွိမူဝါဒေတြကုိသေဘာေပါက္နားလည္ရန္ ခက္ခဲမည္။ သုိ႔ေသာ္ အျမစ္တြယ္ေနေသာအက်ဳိးစီးပြားေတြကုိအလြန္အကြၽံ အာ႐ုံစိုက္လြန္းလွ်င္ မူဝါဒစိစစ္မႈေတြ၊ ႏုိင္ငံေရးအကြက္သစ္ တီထြင္မႈေတြကုိအာ႐ုံေလ်ာ့ပါးသြားမည္။ စီးပြားေရးအေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္ေပၚႏုိင္စြမ္းသည္ ႏုိင္ငံေရးအာဏာ၏ ပကတိအေျခအေနကကန္႔သတ္ထားျခင္းကုိသာခံရမည္မဟုတ္၊ အၾကံတုံး၊ ညဏ္တုံးျဖစ္ေနလွ်င္လည္းအေျပာင္းအလဲမျဖစ္ႏုိင္။

(DaniRodnik- The Tyranny of Political Economy)