ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ပါရဂူဘြဲ႔

by ေဒါက္တာ ေအာင္ထြန္းသက္
It is from ဇူလုိင္လ ၂၂ ရက္၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ထုတ္ ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာ:

ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ပါရဂူဘြဲ႔

တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး တန္ဖိုးထားမႈေတြ မတူညီၾကပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ေတြက ပစၥည္း ဥစၥာႀကြယ္ဝ ခ်မ္းသာမႈကို တန္ဖိုးထားတတ္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေက်ာ္ၾကားမႈကို ျမတ္နိုးၾကတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဦးစားေပး မႈေတြ ကဲြျပားၾကတာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ပညာေရးကို ဦးစားေပးမိခဲ့တယ္။ မိဘေတြေက်းဇူးေၾကာင့္ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္း ေကာင္းေကာင္း တက္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တက္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္းက အမွန္ေတာ့ တစ္ခိ်န္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာသာမက ျမန္မာနိုင္ငံတစ္နိုင္ငံလံုးမွာ အေကာင္းဆံုးေက်ာင္း ျဖစ္တယ္လို႔ အမ်ားက လက္ခံၾကတယ္။

အဂၤလိပ္မက္သဒစ္ အထက္တန္းေက်ာင္းျဖစ္ၿပီး ဆူးေလဘုရား လမ္းေပၚမွာရိွတယ္။ အခုေတာ့ အထက (၁) ဒဂံုလို႔ လူသိမ်ားတဲ့ေက်ာင္း၊ ဒီေက်ာင္းကပဲ ကြ်န္ေတာ္ တကၠသိုလ္ဝင္တန္း ေအာင္ခဲ့တယ္။ ဘြဲ႔ရၿပီး အလုပ္ေရြးတဲ့အခါ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းဆရာ အလုပ္ကို လုပ္ခြင့္ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ရာထူးဝန္အဖြဲ႔က ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။

စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ ဝါဏိဇၨေဗဒဌာန နည္းျပဆရာအျဖစ္ တာဝန္ယူခဲ့ ရတယ္။ ဘြဲ႔လြန္ အရည္အခ်င္းစစ္ သင္တန္းတက္ခြင့္ရတယ္။ ေက်ာင္းဆရာ တစ္ေယာက္ျဖစ္လာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ပညာေရးေလာကထဲမွာ ဘဝကိုျမႇဳပ္နံွခဲ့တယ္။ စာသင္ၾကားမႈကို နွစ္သက္တယ္။ ဦးစားေပးခဲ့တယ္။ ဟိုတုန္းက နည္းျပမို႔ နည္းျပသင္တန္းေတြပဲ ကိုင္ခြင့္ ရခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ အတန္းက ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ ၃ဝ ေလာက္ပဲ ရိွတာပါ။

ကိုယ့္ရဲ့ ကိုယ္ပိုင္အတန္းျဖစ္တာမို႔ တတ္နိုင္သမွ် အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ ခဲ့တယ္။ အတန္းႀကီးတက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြနဲ႔ အသက္က သိပ္မကြာ လွဘူး။ နွစ္နွစ္ေက်ာ္ လုပ္သက္ ရၿပီးေတာ့ နည္းျပသင္တန္းကတစ္ဆင့္ Lecture ေပးခြင့္ ရခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ပထမနွစ္နဲ႔ ဒုတိယနွစ္ေတြကိုသာ သင္ခြင့္ရခဲ့တာပါ။ စာရင္းကိုင္ အေျခခံနဲ႔ ကုန္က်စရိတ္တြက္ခ်က္နည္း ဘာသာရပ္ေတြကို သင္ခြင့္ရတာ။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ႀကိဳးစား အားထုတ္မႈေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ့၊ အတန္းထဲမွာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြ အျပည့္။ တစ္ခါတေလ အခန္းမဆံ့လို႔ အျပင္ကေနတက္ၾကရတယ္။ တျခားအတန္းက ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြလည္း လာတက္ၾကတယ္။ Attendance ကို ခိုးထိုးၿပီး တက္ၾကတဲ့သူေတြက အမ်ားႀကီး၊ မွန္တာေျပာရရင္ အခုလိုေအာင္ျမင္မႈ ရတာကို ကြ်န္ေတာ္ ေက်နပ္မိတာ အမွန္ပါ။

တျခားဆရာ ဆရာမေတြ ကြ်န္ေတာ့္အေပၚ ဘယ္လို သေဘာထားၾကမလဲ ဆိုတာ သိပ္မစဥ္းစားမိဘူး။ အခုလိုျဖစ္ေနတာကို လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ တစ္ဦးမွတ္ခ်က္ျပဳတာကို အခုထိမွတ္မိေသးတယ္။ သူက ေစတနာနဲ႔ေျပာ တာပါ။ ''ခင္ဗ်ားကို ဒီေက်ာင္းသားေတြက သေဘာက်တာ အေရးမႀကီးဘူး။ ကိုယ့္ရဲ့ အထက္လူႀကီး ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ့ ေထာက္ခံ အားေပးတာပိုၿပီး အေရးႀကီးတယ္''တဲ့။ သူေျပာတာ မမွားပါဘူး။ မိမိရဲ့ ေရွ႕ေရးအလုပ္မွာ တိုးတက္ဖို႔ အထက္လူႀကီး၊ ဆရာလုပ္တဲ့သူရဲ့ အားေပးမႈက အဓိကက်တာ ကြ်န္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္က သူေျပာတာကို လက္မခံဘူး။ ေက်ာင္းသားခ်စ္တဲ့ ဆရာပဲျဖစ္ခ်င္တယ္။

ကိုယ့္ကို သူတို႔ဘာမွ လုပ္မေပးနိုင္ဘူးဆိုတာ သေဘာေပါက္တယ္။ သူတို႔က ကိုယ့္ကို ဘယ္လိုမွ အလုပ္အေကြ်းျပဳနိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ မိမိကိုဘယ္လိုမွ အလုပ္အေကြ်း မျပဳနိုင္တဲ့သူေတြကို ဂရုစိုက္သင့္တယ္လို႔ ယူဆမိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကံေကာင္းတာက ဆရာျဖစ္တဲ့ ဆရာဝီလံ်ေပါက တည္ၾကည္ရင့္က်က္တဲ့သူ၊ ဆရာပီသသူ၊ အျမဲတမ္း တပည့္ေတြေရွ့က မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ခဲ့သူျဖစ္တယ္။

တကၠသိုလ္ေလာကမွာ ထြက္ရပ္ေပါက္က နိုင္ငံျခားပညာေတာ္သင္ ဆုရဖို႔ျဖစ္တယ္။ ရဖို႔ ကလည္း သိပ္မလြယ္လွဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ဆရာျဖစ္ၿပီး တစ္နွစ္ေလာက္စၿပီး ျပင္ဆင္ခဲ့ရတာ။ ဒီလိုျဖစ္ေအာင္ အားေပးတဲ့ ဆရာ ဆရာႀကီးေတြ မွတ္မိေသးတယ္။ မနက္အေစာႀကီး စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ကို လာရင္ အဓိပတိလမ္းမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္ခ၊ သမီးေလးကို လက္တဲြၿပီး ဝိဇၨာခန္းမအနားက ျဖတ္ေလွ်ာက္ သြားတဲ့ ေဒါက္တာေက်ာ္သက္၊ ဒီတုန္းက ပါရဂူဘြဲ႔ယူၿပီး ျပန္လာခဲ့တဲ့ ေဒါက္တာ ဦးေအးလိႈင္၊ စာရင္းအင္းပညာဌာနက ေဒါက္တာခင္ေမာင္ညြန္႔တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔တစ္ေတြဟာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ နမူနာျပပုဂၢိဳလ္ေတြပါ။ သူတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး သိပ္အားက်မိတာ။

ကြ်န္ေတာ္ မမီလိုက္ေပမယ့္ ေလးစားရတဲ့ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာ ဦးလွျမင့္၊ ထူးျခားတာ တစ္ခုက ျမန္မာနိုင္ငံမွာ စီးပြားေရးပညာ ထူးခြ်န္တဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးေမြးထုတ္ နိုင္ခဲ့တဲ့ ကမၻာ့ဘဏ္မွာ တာဝန္ယူခဲ့တဲ့ ေဒါက္တာ ထြန္းသင္၊ စီးပြားေရးမွာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ဆရာျဖစ္တဲ့ ေဒါက္တာ Ronald Findlay။ ဝါဏိဇၨေဗဒဌာနမွာ ဆရာႀကီးေဒါက္တာ ခင္ေမာင္ၾကည္၊ ေနာက္ပိုင္းျပန္ေရာက္လာခဲ့တဲ့ ေဒါက္တာျမင့္၊ ေဒါက္တာ မ်ိဳးညြန္႔၊ ေဒါက္တာ ခင္အုန္းသန္႔၊ ဆရာအရင္း ေဒါက္တာ ခင္ေမာင္ျြကယ္။ သူတို႔တစ္ေတြဟာ ကြ်န္ေတာ္စံထားခဲ့ရတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ေတြျဖစ္ပါတယ္။သူတို႔ကို ၾကည့္ၿပီး သူတို႔လို ျဖစ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵျပင္းျပခဲ့တယ္။

နိုင္ငံျခားပညာေတာ္သင္ကို ပထမအႀကိမ္ေလွ်ာက္ခဲ့ေပမယ့္ နႈတ္ေျဖစာေမးပဲြ မွာ တျခားသူ တစ္ဦး ရသြားပါတယ္။ အခုလိုျဖစ္ခဲ့လို႔ စိတ္ထဲမွာမေက်မနပ္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဝမ္းနည္းခဲ့ရတယ္။ မိမိရဲ့ ကိုယ္ပိုင္အရည္အခ်င္းအေပၚ အေျခခံၿပီး ဆံုးျဖတ္တာမဟုတ္ဘဲ ကြ်န္ေတာ္ဘာမွ မတတ္နိုင္တဲ့ မေမြးခင္ ကတည္းကျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအခ်က္ တစ္ခုေၾကာင့္ အပယ္ခံခဲ့ ရတယ္။ မရတာက ေကာင္းတယ္လို႔ ေနာက္မွစဥ္းစားမိတယ္။ မရလိုက္တဲ့ ပညာသင္ဆု ဟာ ပိုလန္နိုင္ငံက ပညာသင္ဆုေလ။

ဒုတိယအႀကိမ္က်ေတာ့ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာပါပဲ။ အေဖလုပ္သူရဲ့ေက်းဇူးနဲ႔ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္း ကိစၥကို ေျဖရွင္းနိုင္ခဲ့တယ္။ ဒုတိယအႀကိမ္မွာ ပညာသင္ဆုရရံုမက တစ္ေက်ာ့ျပန္ အေနာက္နိုင္ငံတစ္ခုျဖစ္တဲ့ အဂၤလန္နိုင္ငံကို သြားခြင့္ရပါတယ္။ တစ္ဖက္ကလည္း ကြ်န္ေတာ္ အဂၤလန္သြားတဲ့အခိ်န္မွာပဲ မိခင္လုပ္တဲ့သူဟာ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔အတူ အဂၤလန္မွာ ေဆးကုသခြင့္ရ ခဲ့ပါတယ္။ နိုင္ငံျခားပညာသင္ရတဲ့အခိ်န္မွာ နည္းျပဆရာသက္တမ္း ငါးနွစ္ျပည့္ခဲ့ၿပီမို႔ အေတာ္အတန္ရင့္က်က္ၿပီး လုပ္သက္လည္းရိွေနၿပီ။ နိုင္ငံျခားပညာသင္ဆုက ကိုလံဘို စီမံခ်က္နဲ႔ သြားရတာ။ တက္ရမယ့္တကၠသိုလ္ကို ေလွ်ာက္တဲ့အခါ လိုခ်င္တဲ့ မဟာသိပၸံ သင္တန္းတက္ခြင့္မရဘဲ စမ္းသပ္အေနနဲ႔ ဘြဲ႔လြန္စီမံခန္႔ခဲြမႈပညာ ဒီပလိုမာ သင္တန္းကို တက္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ ဒီပလိုမာသင္တန္းက စာေတြက ကြ်န္ေတာ့္အဖို႔ အခက္အခဲ မရိွလွဘူး။ ရန္ကုန္မွာကတည္းက သင္ၾကားခဲ့ၿပီးတဲ့ ဘာသာေတြကအမ်ားစု။ ဒါနဲ႔ ပထမနွစ္တက္ၿပီး ဘြဲ႔လြန္ဒီပလိုမာဘြဲ႔ကို ထူးထူးခြ်န္ခြ်န္နဲ႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။

ဟိုတုန္းက နိုင္ငံျခားပညာသင္သြားရတာက ေဖာင္ဖ်က္ၿပီးသြားရတာ။ ဘြဲ႔မရမခ်င္း အိမ္ျပန္ခြင့္ မရိွဘူး။ ပညာကိုမလိုက္နိုင္ရင္လည္း ခ်က္ခ်င္းျပန္လႊတ္တာ။ ဒုတိယနွစ္မွာေတာ့ မဟာ သိပၸံဘြဲ႔ သင္တန္းကို University of Warwick မွာ တက္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဌာနက Operations Research လို႔ေခၚတဲ့ အသံုးခ်သုေတသနဘာသာနဲ႔ မဟာသိပၸံဘြဲ႔ကိုယူခိုင္းတာ။ ဒီဘာသာ ကခက္တယ္။ စီမံခန္႔ခဲြမႈပညာကို သခၤ်ာပညာ ရႈေထာင့္က ေလ့လာရတာ။ သခၤ်ာအတြက္အခ်က္ေတြ သိပ္မ်ားတာမို႔ အတန္းထဲမွာ အတန္းသား ၂ဝ ေလာက္ပဲရိွတယ္။ နိုင္ငံအမ်ိဳးမ်ိဳးကလာၾကတာ။ အေဆာင္မွာေနရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔အတူ ဆူဒန္နိုင္ငံက သင္တန္းသားတစ္ဦးပါဝင္ပါတယ္။ အေဆာင္မွာလည္း အတူတူေနရေတာ့ ရင္းနီွးခဲ့ၾကတယ္။

ရယ္စရာတစ္ခုကို သူနဲ႔အတူ ၾကံဳရတယ္။ စာေမးပဲြေျဖတဲ့အခိ်န္မွာ စာေမးပဲြစနစ္က Open bookျဖစ္လို႔ ႀကိဳက္တဲ့စာအုပ္၊ စာရြက္စာတမ္းေတြ စာေမးပဲြ အခန္းထဲ ယူခြင့္ရိွတယ္။ ဒါကိုလည္းသိေရာ ဟန္က်ၿပီဆိုၿပီး လိုမယ္လို႔ထင္တဲ့ စာအုပ္ေတြကို ေသတၲာထဲထည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ရယ္၊ သူငယ္ခ်င္းရယ္ နွစ္ေယာက္ သား အပင္ပန္းခံၿပီး သယ္ေဆာင္သြားၾကတယ္။ စာေမးပဲြအခန္းထဲေရာက္ၿပီး ေမးခြန္းေတြ ဖတ္ၿပီး အေျဖပါမယ္ထင္တဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ စာရြက္ေတြကို ရွာလိုက္ ရတာ အေမာသာအဖတ္တင္တယ္။ အေျဖေတြက စာအုပ္ထဲမွာ မရိွဘူးေလ။ သူငယ္ခ်င္းနွစ္ေယာက္ ရွက္ရွက္နဲ႔ပဲ စာအုပ္ေတြကို စာေမးပဲြၿပီးေတာ့ အခန္းထဲ ျပန္သယ္လာခဲ့ရတယ္။

မဟာသိပၸံသင္တန္းမၿပီးမီ ပါရဂူသင္တန္းတက္ဖို႔ သင့္ေတာ္မယ့္ တကၠသိုလ္ေတြကို စံုစမ္းရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္အထူးျပဳတဲ့ ဘာသာရပ္က စီမံခန္႔ခဲြမႈသိပၸံ (Management Sciences) ဘာသာျဖစ္တယ္။ ဒီဘာသာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ပါရဂူအဆင့္ သုေတသန လုပ္ငန္းလုပ္ဖို႔ တကၠသိုလ္ သံုးေလးခုကိုသြားၿပီး စံုစမ္းခဲ့တယ္။ မိမိကိုႀကီးၾကပ္ေပးမယ့္ ပါေမာကၡနဲ႔လည္း ေတြ႔ခြင့္ရခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး ပါရဂူသုေတသနသို့ University of Manchester Institute of Sciences and Technology (UMIST) မွာ လုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ UMIST က နာမည္ႀကီးတကၠသိုလ္၊ အဂၤလန္နိုင္ငံမွာ စက္မႈသိပၸံ ဘာသာရပ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး နာမည္ရတာ၊ တခ်ိဳ႕က အဂၤလန္နိုင္ငံရဲ့ MIT လို႔ သတ္မွတ္ၾကတယ္။ အေမရိကန္နိုင္ငံမွာ နာမည္ႀကီးတဲ့ စက္မႈသိပၸံတကၠသိုလ္က MIT ျဖစ္တယ္။

ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ ႀကီးၾကပ္သူက ပါေမာကၡ ေဒါက္တာ Brian Moores၊ သူက အဂၤလန္နိုင္ငံသား၊ သူ့ရဲ့ပါရဂူဘြဲ႔ကို အေမရိကန္နိုင္ငံက ရထားတာ။ သူ႔ရဲ့ ႀကီးၾကပ္မႈ ေအာက္မွာ ပါရဂူ ေက်ာင္းသား ငါးေယာက္ရိွတယ္။ ပါေမာကၡလုပ္သူက ေက်ာင္းသား ဝန္ေဆာင္မႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သုေတသနလုပ္ေနတဲ့သူ၊ သူ႔ရဲ့ႀကီးၾကပ္မႈေအာက္မွာ တာဝန္ ယူရတာမို႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း က်န္းမာေရးေလာကနဲ႔ နီးစပ္ခဲ့တယ္။ ဟိုတုန္းက ကြန္ပ်ဳတာ ေတြက အခုလို အရြယ္အစားမရိွဘူး။ အႀကီးႀကီးေတြ၊ ခန္းလံုးျပည့္ၿပီးေတာ့ ကတ္ျပား (Punch card) ေတြသံုးၿပီးမွ ကြန္ပ်ဴတာကို တာဝန္ေပးရတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာနားလည္တဲ့ Program ေတြေရးၿပီး စာရင္းေတြသြင္း၊ လိုအပ္တဲ့ တြက္ခ်က္မႈေတြလုပ္ခဲ့ရတာ။

ဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ္နဲ႔အတူ ပါရဂူသုေတသနလုပ္ေနတဲ့သူ ျမန္မာ ေက်ာင္းသား တစ္ဦးလည္း ရိွတယ္။ သူကကိုစိန္ခိုင္၊ အာဇာနည္ မန္းဘခိုင္ရဲ့ သား၊ သိပ္သေဘာ ေကာင္းတယ္၊ သိမ္ေမြ႔တယ္၊ ထမင္းခ်က္ ဟင္းခ်က္ သိပ္ေကာင္းတယ္။ စေန၊ တနဂၤေႏြ အလုပ္အားတဲ့ အခိ်န္ သူနဲ႔ပဲ အခိ်န္ျဖဳန္းခဲ့တယ္။ ညီအစ္ကိုလို ေနခဲ့ၾကတဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။

ပါရဂူတက္ေနစဥ္ တစ္နွစ္ တစ္ေခါက္ လန္ဒန္ၿမိဳ႕သြားၿပီး သံရံုးကက်င္းပတဲ့ ေတြ႔ဆံုပဲြေတြ တက္ရတယ္။ ဒီတုန္းက နိုင္ငံျခားပညာသင္ အမ်ားစုက ဆရာဝန္ေတြ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔လို စီးပြားေရးပညာ တက္ေနသူေတြက လူနည္းစု၊ ဆရာႀကီး ဦးေဇာ္သန္း၊ ဆရာဦးဥာဏ္လင္းတို႔ ရိွတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ တက္ေနတဲ့ တကၠသိုလ္ရဲ့ မလွမ္းမကမ္း တကၠသိုလ္မွာ ဓာတုေဗဒဘာသာနဲ႔ ပါရဂူတက္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ရိွတယ္။ Manchester တကၠသိုလ္မွာ တက္ေနတဲ့ ဆရာဝန္ေတြလည္း ရိွတယ္။

Liverpool တကၠသိုလ္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရိွတယ္။ ကိုခိုင္ေဇာ္၊ အခုေတာ့ သူေရာ ကိုစိန္ခိုင္ေရာ ကြယ္လြန္သြားၾကၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္က ပညာေရး ေလာဘႀကီးတယ္။ တာ္ရံုတန္ရံုနဲ႔ မေက်နပ္ဘူး။ သံုးနွစ္ေလာက္ သုေတသနေတြ ေဆာင္ရြက္ၿပီး ႀကီးၾကပ္သူဆရာက က်မ္းႀကီးကို စေရးဖို႔ ခြင့္ျပဳလိုက္တယ္။ ပါရဂူဘြဲ႔ယူတဲ့ ေက်ာင္းသားအဖို႔ ဒီအေျခအေန ေရာက္ဖို႔က အလြန္အေရးႀကီးတဲ့ မွတ္တိုင္၊ မိမိေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ သုေတသနအလုပ္ေတြ ျပည့္စံုမွ ဆရာလုပ္သူက က်မ္းႀကီးကိုေရးခြင့္ျပဳတာ။ က်မ္းႀကီးျပဳစု ရတာက စာအုပ္တစ္အုပ္ ေရးရသလိုပါပဲ။ စုစည္းထားတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို စနစ္တက် ေဖာ္ျပမႈျဖစ္တယ္။ ေခၚတာကိုက Ph.D.Thesis လို႔ ေခၚတာ။ Thesis ဆိုတာ မိမိရဲ့ ေတြ႔ရိွခ်က္ေတြကို စနစ္တက် ေဖာ္ထုတ္မႈျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က က်မ္းႀကီးကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ခ်င္လို႔ ၿပီးျပည့္စံုေအာင္ ႀကိဳးစားေရးရင္း ေရးရင္းနဲ႔ လက္လြန္ၿပီး က်မ္းႀကီးက စာအုပ္တစ္အုပ္နဲ႔ မလံုေလာက္ဘဲ စာမ်က္နွာ ၆ဝဝ ေက်ာ္ခဲ့လို႔ ၃၆ အုပ္ခဲြၿပီး ထုတ္ခဲ့ရတယ္။

က်မ္းႀကီးေရးသားျပဳစုၿပီးခိ်န္မွာ က်မ္းကိုစစ္ဖို႔ နႈတ္ေျဖစာေမးပဲြ Oral Examination ကို က်င္းပရပါတယ္။ နႈတ္ေျဖစာေမးပဲြက်င္းပမယ့္ အေၾကာင္း ကို သတင္းစာမွာ ေၾကာ္ျငာပါတယ္၊ အဓိပၸာယ္က ႀကိဳက္နွစ္သက္သူေတြ တက္ေရာက္ခြင့္ရိွပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ နႈတ္ေျဖစာေမးပဲြ က်င္းပတဲ့ အေၾကာင္း ကို မေန႔တစ္ေန႔ကလိုပဲ မွတ္မိေနမိတယ္။ ပါေမာကၡရဲ့ ရံုးခန္းမွာ က်င္းပလို႔ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ သုေတသနအတူလုပ္တဲ့သူေတြက အခန္းထဲမွာရိွၾကတယ္။ ႀကီးၾကပ္တဲ့ ပါေမာကၡအျပင္ နႈတ္ေျဖစာေမးပဲြကိုစစ္မယ့္ ပါေမာကၡ၊ ဒီပါေမာကၡက ကမၻာေက်ာ္ စီးပြားေရးပညာရွင္၊ သူကိုယ္တိုင္စစ္မွာမို႔ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ပူမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ဆရာ မိတ္ဆက္ စကားေျပာၿပီး စာစစ္ဆရာရဲ့ စကားကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ ပါရဂူဘြဲ႔ရၿပီဆိုတာ ကို သိလိုက္ရတယ္။ သူက ကြ်န္ေတာ္ျပဳစုတင္သြင္းခဲ့တဲ့ က်မ္းႀကီးကို သေဘာက်ေၾကာင္း၊ အခုလို ျပည့္ျပည့္စံုစံုျပဳစုထားတဲ့ က်မ္းႀကီးတစ္ေစာင္ မဖတ္ခဲ့ရဖူးဘူးလို႔ ေျပာတာမို႔ ပထမ ငါးမိနစ္ေလာက္မွာပဲ ကိစၥၿပီးသြားခဲ့ ပါတယ္။ ပါေမာကၡဆရာက အားနာလို႔ထင္ပါရဲ့။ ငါးမိနစ္နဲ႔ နႈတ္ေျဖစာေမးပဲြၿပီး ရင္ ၾကည့္မေကာင္းမွာ စိုးလို႔ထင္ပါရဲ့။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဟိုေမးဒီေမး လုပ္ၿပီးေနာက္ မိနစ္ ၂ဝ ေလာက္ ကုန္ဆံုးခဲ့တယ္။ နႈတ္ေျဖ စာေမးပဲြတစ္ခုကို အခိ်န္တိုအတြင္း ၿပီးခဲ့တာကို အားလံုးက အံ့ၾသေနၾကတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ အခန္းအျပင္ထြက္ၿပီး စာစစ္သူနွစ္ဦးရဲ့ အဆံုးအျဖတ္ကို ေစာင့္ဆိုင္း ခဲ့ပါတယ္။ ေစာင့္ေနရင္း သူငယ္ခ်င္းေတြက ဝိုင္းအားေပးၾက ပါတယ္။ ငါးမိနစ္အၾကာမွာ ပါေမာကၡက အခန္းအျပင္ထြက္ ကြ်န္ေတာ့္ကို အခန္းထဲကို ေခၚပါတယ္။ အခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ ဆရာနွစ္ဦးစလံုးက မတ္တတ္ရပ္ၿပီး Congratulations Doctor လို႔ နႈတ္ဆက္ ပါတယ္။

အဓိပၸာယ္က အဲဒီအခိ်န္ကစၿပီး ကြ်န္ေတာ္ဟာ ျဖစ္ခ်င္လွတဲ့ ေဒါက္တာ တစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အခိ်န္ကာလက ၁၉၇၇ ခုနွစ္မို႔ နွစ္ေပါင္း ၃၆ နွစ္ ရိွခဲ့ပါၿပီ။ ပါရဂူဘြဲ႔ရၿပီးခိ်န္မွာ ဘြဲ႔နွင္း သဘင္အခမ္းအနားကို ကြ်န္ေတာ္ မတက္နိုင္ဘဲ ျမန္မာျပည္ျပန္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီတုန္းက ဖခင္ျဖစ္သူက အသည္းအသန္ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာကို အေနွာင့္အယွက္ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို မေျပာဘဲထားခဲ့တာ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ၿပီးၿပီးခ်င္း ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ခဲ့တာပါ။

ကြ်န္ေတာ္ဟာ ကိုယ္ျမတ္နိုးလွတဲ့၊ တန္ဖိုးထားလွတဲ့ ပါရဂူဘြဲ႔ကို ေခြ်းနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြက်ၿပီး ရယူခဲ့ပါတယ္။ စုစုေပါင္း ေလးနွစ္တိတိ ေန႔မနား၊ ညမနား အင္အား ထုတ္ၿပီး ရယူခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္၊ အခုလိုတန္ဖိုးထားတဲ့ အရာကို အလဲြသံုးစားလုပ္ေနတာ ေတြ႔ရလို႔ ရင္ထဲမွာ နင့္ရပါတယ္။ အခု ကြ်န္ေတာ္တို႔ နိုင္ငံမွာ ပါရဂူေဒါက္တာဘြဲ႔ ရထားသူေတြက ေရတြက္ လို႔ေတာင္ မကုန္နိုင္ေတာ့ဘူး။

တစ္ခါတေလ သတင္းစာထဲမွာ Ph.D(USA) တို႔ Ph.D(UK) ဆိုတဲ့ အသံုးအနႈန္းေတြ သံုးစဲြေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ရုတ္တရက္ၾကည့္ရင္ USA ဟာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုက ရထားသလိုလို UK ဆိုျပန္ေတာ့ အဂၤလန္နိုင္ငံက ရထားတဲ့သေဘာ၊ အမွန္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မၾကာခဏေျပာသလို USA ဆိုတာက U Sa (ဦးစ) ဆိုတဲ့သူက ေပးတာျဖစ္တယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီလို ေျပာရသလဲဆိုရင္ ပါရဂူဘြဲ႔ကို နိုင္ငံတစ္နိုင္ငံက ေပးနိုင္တဲ့အခြင့္ မရိွပါဘူး။ ဘြဲ႔ကို တကၠသိုလ္ကသာ ေပးနိုင္စြမ္းရိွပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္က အတုနဲ႔အစစ္ ခဲြေစခ်င္တယ္။ ပါရဂူဘြဲ႔ကို မိမိရဲ့အလုပ္ အေတြ႔ အႀကံဳနဲ႔ ယူလို႔ ရတယ္လို႔ ေျပာၾကတဲ့သူေတြရိွၾကတယ္။ အမွန္ေတာ့ ပါရဂူဘြဲ ႔ကို ရယူနိုင္ဖို႔ နည္းလမ္းတစ္ခု ပဲရိွတယ္။ ဒါက သုေတသနလုပ္ရ မယ္။ ဒီသုေတသနကို က်မ္းႀကီးအျဖစ္ စာတမ္းျပဳစုရမယ္။ ဒီစာတမ္းကို ပညာရွင္ အခ်င္းခ်င္း စိစစ္ၿပီးမွ အရည္အခ်င္းျပည့္မျပည့္ ဆံုးျဖတ္နိုင္တယ္။ တစ္ခုေတာ့ရိွတယ္။ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ပါရဂူဘြဲ႔ကေတာ့ တစ္မ်ိဳးျဖစ္တယ္။ ဒါကေတာ့ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦးရဲ့ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြကို အသိအမွတ္ျပဳၿပီးေပး တာ။ ဒါကိုလည္း တကၠသိုလ္ကသာ ေပးခြင့္ရိွတာ။ တစ္ခိ်န္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ နိုင္ငံမွာ ထူးဆန္းစြာ ပါရဂူဘြဲ႔ေပးခဲ့တာရိွပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ပါရဂူဘြဲ႔စာ က်မ္းႀကီးသံုးေစာင္ စိစစ္တဲ့သူေတြကို ပါရဂူဘြဲ႔အပ္နွင္းျခင္းျဖစ္တယ္။ ေဝဖန္စရာမရိွပါဘူး။ ထူးဆန္းတယ္လို႔ပဲ ေကာက္ခ်က္ခ်လို ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဒီေဆာင္းပါးကို လူငယ္ေတြအတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး ေရးသားေန တာ ျဖစ္တယ္။ လူငယ္ေတြကို ႀကိဳးစားေစခ်င္တယ္။ အမွန္တရား ကို ျမတ္နိုးေစခ်င္တယ္။ ျဖတ္လမ္းနည္းနဲ႔ယူတာကို အားမေပးခ်င္ဘူး။ ဘြဲ႔တစ္ခုရဲ့တန္ဖိုးဟာ ဘြဲ႔ယူခဲ့တဲ့တကၠသိုလ္နဲ႔ ဆိုင္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း နာမည္ရ၊ နာမည္ႀကီးတဲ့ တကၠသိုလ္ေတြတက္ၿပီး ခက္ခက္ခဲခဲနဲ႔ပါရဂူဘြဲ႔ေတြရယူေစလိုပါတယ္။ လူငယ္ေတြပညာေရးကို အေလးထား တန္ဖိုးထားနိုင္ ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းမိပါတယ္...။

ေဒါက္တာ ေအာင္ထြန္းသက္
၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ ၂၂ ရက္ထုတ္ ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာ
Hall of Shame for Burmese Fake PhDs at 06:20
Share